Είναι πλέον γεγονός ότι με τις γενετικές διασταυρώσεις, με τις εξωσωματικές,με την κατάχρηση αντιβιοτικών, με τα πειράματα βελτιώσεων και αντιγήρανσης, αλλά κυρίως με τα παιχνίδια που βαλθήκαμε να παίζουμε με τα βιολογικά φύλα των ανθρώπων, μπήκαμε για τα καλά στην ομιχλώδη φάση της υβριδικής εποχής.

Αμφισβητούμε ευθέως τον προορισμό και τις δυνατότητες της φύσης.

Αυτές οι παρεμβάσεις και οι πειραματισμοί βρήκαν την πετυχημένη και εύστοχη έκφραση στον γαλλικό όρο hybride (υβρίδιο) και η οποία δανείστηκε τον λατινικό όρο hybridaπου σήμαινε τον χοίρο που είχε γεννηθεί από διασταύρωση ενός ήμερου και ενός άγριου χοίρου.

Για να καταλάβουμε την αληθή έννοια όλης αυτής της γλωσσικής περιπέτειας πρέπει να πάμε πιο πίσω και συγκεκριμένα στους δασκάλους των Λατίνων και στην ελληνική λέξη «ύβρις».

Η ύβρις είναι αρχαιότατη ελληνική (ετυμολογούμενη πιθανώς εκ της «υπερβολής») και σπουδαία λέξη που σημαίνει την αυθάδη βία, την αλαζονεία, την ασέλγεια, την ακολασία ακόμα και την κακοποίηση της γυναικός. Στους υβριστές εγείρετο η «γραφή ύβρεως».

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν κατανοήσει πλήρως ότι η ύβρις ήταν παρεκτροπή και αδίκημα ενάντια στη φύση αλλά και στην ανθρώπινη βιολογία.

Σήμερα τουναντίον έχουμε πάρει τα ηνία της φύσεως στα χέρια μας.

Βλέπουμε με έκπληξη ότι η Κυβέρνηση αποφάσισε ξαφνικά να μπει στα βαθιά, προφανώς χωρίς να συνειδητοποιεί τι θα πάθει.

Δεν ξέρω αυτή τη στιγμή αν πρόκειται για πολιτικό κόλπο, αλλά το σίγουρο είναι ότι με πρωτοβουλία της ανοίγουν θέματα που προκαλούν αηδία στη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Ευθυγραμμίζεται με τις εξευτελιστικές προοδευτικότητες της αντιπολίτευσης πιστεύοντας ότι έτσι θα τις αλώσει και θα πάρει ψήφους.

Η ουσία είναι ότι προκαλεί το κοινό αίσθημα.

Έβαλε στην ατζέντα της προς λύσιν -μιμούμενη την απαστράπτουσα και «υπερήφανη» Δύση- μεγάλα ηθικά και κοινωνικά ζητήματα, εκ των οποίων τα μεγαλύτερα έχουν σχέση με την δήθεν προάσπιση των δικαιωμάτων των μειοψηφιών.

Τώρα ξαφνικά κόπτονται όλοι για τα παιδιά, όμως όλα ξεκινούν από τον γάμο.

Τα παιδιά είναι καρπός του φυσικού γάμου. Δεν είναι λάφυρο ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού ή έστω επικλίνιου.

Αυτός ο άκρατος δικαιωματισμός είναι το απαύγασμα και ο ακρογωνιαίος λίθος της εκσυγχρονιστικής νοοτροπίας που προωθεί δυστυχώς η Ευρωπαϊκή νομοθεσία, και απαιτεί καθολική συμμόρφωση.

Όλοι οι εστερημένοι , οι δεινοπαθούντες, οι φυγόπονοι, οι περίεργοι, οι αργόσχολοι, οι εμπαθείς με την προσπάθεια και την πρόοδο, οι επιτηδείως και χάριν παιδιάς χωρισμένοι αλλά και οι παντός είδους παρά φύσιν, έχουν πλήρη δικαιώματα, για να μην πω μεγαλύτερα, και την αμέριστη κυβερνητική προστασία.

Οι πάντες έχουν δικαιώματα και ουδείς υποχρεώσεις.

Φοιτητές πετούν -στα πλαίσια πρακτικής εκπαίδευσης …- μολότοφ, προσάγονται και αφήνονται ελεύθεροι με μια σύσταση.

Μαθητές μαχαιρώνουν συμμαθητές τους, και όπως έγινε πρόσφατα γνωστό, διακινούν και ναρκωτικά, ωστόσο μένουν ανέγγιχτοι προς χάριν του νεαρού της ηλικίας και της ευλάβειας προς τα προσωπικά δεδομένα!

Κακοποιοί συλλαμβάνονται για ειδεχθή και αποτρόπαια εγκλήματα και εμφανίζονται με τεχνητή θόλωση στις οθόνες για να μην τους ταυτοποιήσουμε και τους κακολογήσουμε.

Όλο το σύστημα υποστηρίζει και ευεργετεί την κακουργία.

Αλίμονο λοιπόν σ’ αυτόν που είναι νομοταγής, φυσιολογικός και χωρίς ατέλειες.

(Να θυμίσουμε ότι ατέλεια σημαίνει επίσης και έλλειψη τελών και φόρων!)

Η κυβέρνηση έχει υποχρέωση να τηρεί και να προστατεύει τις αρχές και τις παραδόσεις του έθνους, αλλά αν θεωρεί ότι η κοινωνία εξοκέλλει (που σημαίνει «ξεβράζει στην ξηρά»…) και η ίδια δεν μπορεί να σηκώσει το θεσμικό βάρος, ας κάνει αυτό που κάνουν μέχρι σήμερα πολλά προηγμένα και μη κράτη, όπως Ελβετία, Σουηδία, Ιρλανδία κ.α. όταν προκύπτουν μείζονα θέματα ηθικής και αξιακής τάξεως. Τα οδηγούν σε δημοψήφισμα, κάτι που το προβλέπει και το δικό μας Σύνταγμα στο άρθρο 44, με όρους βέβαια πολύ αυστηρούς (να κριθεί ότι υπάρχει σοβαρό κοινωνικό ζήτημα από τα 2/5 και να συναινέσουν τα 3/5 του συνόλου των βουλευτών).

Η έννομη τάξη έχει τα εφόδια και το νομικό οπλοστάσιο να προασπίσει κάθε αδικούμενο, όμως είναι εξαιρετικά άδικο και αφύσικο να ψάχνει να βρει το δίκιο της και να λοιδορείται μια ολόκληρη πλειοψηφία ως αντιδραστική και αναχρονιστική.

Αυτό ακριβώς είναι η χειρότερη ύβρις, και το θανάσιμο οξύμωρο της δημοκρατίας.