Θα ήταν ευχής έργον οι λαοί, παρά τις πολιτισμικές, εθνολογικές, οικονομικές και θρησκευτικές διαφορές τους, να μπορούν να ζουν σε έναν τόπο αρμονικά, όπως για παράδειγμα Έλληνες, Τούρκοι, Αρμένιοι και Σημίτες στα εδάφη τής πρώην Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και πάντως πριν από την έναρξη των ειδεχθών τουρκικών εθνοκαθάρσεων.

Αυτό ήταν μια ευλογία (ενός κοινού) θεού, μια πραγματική παγκοσμιοποίηση και όχι σαν την ουτοπική σημερινή που την ευαγγελίζονται όλα τα έθνη λεκτικά, την ίδια στιγμή που έχουν στυλώσει τα πόδια τους να μη γίνει.

Τέτοιες σκέψεις τις ανακινούν κάθε τόσο τα θερμοπολεμικά γεγονότα της Μέσης Ανατολής, μιας περιοχής αδιάπτωτων εναλλαγών και αιματηρών συγκρούσεων.

Ο Νώε της Γραφής είχε τρεις γιους, τον Σημ, τον Χαμ και τον Ιάφεθ.

Ο Ιάφεθ (ελλην. Ιαπετός) είναι ο γεννήτορας της λευκής φυλής της Ευρώπης, ο Χαμ των μελαψών Βορειοαφρικανών και ο Σημ των Σύρων, Εβραίων και Αράβων.

Η πατρίδα είναι γλυκιά. «Ουδέν γλύκιον πατρίδος» έλεγαν οι Αρχαίοι.

Οι Σημίτες αλληλοσπαράσσονται τέσσερις χιλιάδες χρόνια για έναν μικρό, άγονο, δύσμορφο και κακοτράχαλο τόπο, την Παλαιστίνη, εκ του εβραϊκού Πελεστέθ, δηλαδή χώρα των Φιλισταίων.

Το κακό ξεκίνησε από τον γενάρχη Αβραάμ περί το 1900 π.Χ. όταν η Σάρα αργούσε να γεννήσει τον Ισαάκ, κι αυτός (με την έγκρισή της, λένε οι γραφές) συνευρέθη με τη δούλα Αράβισσα Άγαρ και γέννησε τον Ισμαήλ, τον γεννήτορα των Αράβων.

Η Παλαιστίνη λοιπόν είναι η χώρα των Εβραίων, μια χώρα που υπέστη τα δεινά των δεινών στην πορεία της ιστορίας και διεσπάρη μέχρι να επαναπατρισθεί το 1947, ωστόσο νομικά θα λέγαμε πάντα στέγαζε και τους Παλαιστινίους, που ανθρωπολογικά μοιάζουν με τους Άραβες.

Μάλιστα διεκδικούν υπερδικαιώματα στην περιοχή λόγω υπερπληθυσμού και λόγω του ότι οι Εβραίοι είχαν εγκαταλείψει για εκατονταετίες την πατρίδα τους.

Εν τω μεταξύ η εμπλοκή τριών διαφορετικών θρησκειών στον ίδιο χώρο υποδαυλίζει την ένταση σ’ αυτό το «ζέον καζάνι» της γης.

Οι Εβραίοι έχουν την αρχαιότατη μονοθεϊστική θρησκεία.

Οι Σημίτες και δη οι Άραβες μέχρι τον 7^ο μ.Χ. αιώνα ήταν παγανιστές. Λάτρευαν μια μεγάλη πέτρα (!) που η φυλή των Κορέις την είχε εντειχίσει (Κάαμπα) και την είχε κάνει προσκύνημα των απανταχού Αράβων, μέχρι που εμφανίστηκε ο Μωάμεθ.

Η νέα θρησκεία αυστηρή, μαχητική αλλά και ευέλικτη στο πρώιμο στάδιό της διακήρυξε την κατάργηση των εθνών και τη δημιουργία ενός υπερεθνικού θρησκευτικού έθνους. Δελεαστική η προοπτική, όταν μάλιστα διαθέτεις άλογα, ξίφη (αντί του λόγου!) και τυφλή πίστη.

Η «τζιχάντ» (ιερός πόλεμος) είναι κυρίαρχο στοιχείο της νέας θρησκείας. Η πρώτη τζιχάντ έγινε το 624 μ.Χ., δύο μόλις έτη μετά την Εγίρα, την επίσημη εγκαθίδρυση του μωαμεθανισμού.

Οι Άραβες είχαν αναπτύξει μέχρι εκείνη τη στιγμή, άγνωστο πώς, ένα αξιοσημείωτο λαϊκό πολιτισμό και μια ογκωδέστατη γλώσσα. Ο Αραβοπέρσης γραμματικός Φαϊρουζαμπάντι αναφέρει 5000 λέξεις για την καμήλα και 1000 για το ξίφος(!)

Κι όλα πήγαιναν σχετικά καλά, και ιδίως στον τομέα της αναβίωσης των ελληνικών επιστημών από σπουδαίους Άραβες μελετητές, μέχρι που φάνηκε στον ανατολικό ορίζοντα η τουρκική μάστιγα.

Το 1055 οι Σελτζούκοι κατέλαβαν την πρωτεύουσα των Αράβων Βαγδάτη και το 1250 αυτή καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Μογγόλους.

Ό, τι είχαν πετύχει οι Άραβες (γλώσσα, έθιμα, μουσική, θρησκεία) τα εκχώρησαν στους άξεστους Τούρκους. Σπαθιά, καμήλες, όλα.

Ταίριαζαν άλλωστε και με τη νέα θρησκεία.

Δημοσιεύτηκε προχθές η φωτογραφία του Διευθυντή Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας Αλί Ερμπάς να στέκεται αγέρωχος και προκλητικός μέσα στην Αγια-Σοφιά κρατώντας ένα τεράστιο σπαθί!

Εμείς οι Χριστιανοί υποχρεωθήκαμε να «βάλουμε την μάχαιραν εις την θήκην της».

Εμείς οι Έλληνες δεν είχαμε ούτε έναν σε λειτουργία ναό προς τιμήν του Άρη, του θεού του πολέμου.

Αυτοί έχουν (ένδοξα) επώνυμα του ξίφους (Κιλίτς) και δεν διστάζουν να ξιφουλκήσουν και μέσα στα άγια των αγίων.

Αυτός ο τσαμπουκάς είναι που ξάπλωσε τη θρησκεία τού αδίστακτου γυρολόγου σε ήδη 2 δις ψυχές του πλανήτη ...