Είναι γνωστό πως η χώρα μας είναι χώρα της υπερβολής. Για παράδειγμα, η χώρα μας έχει τόσα θέατρα, τόσους δικηγόρους, τόσους γιατρούς, όσους δεν έχει καμιά άλλη χώρα ή ακόμη και μεγάλη πόλη στον κόσμο, όπως το Λονδίνο ή η Νέα Υόρκη, αναλογικά με τον πληθυσμό τους. Και το ωραίο είναι ότι εμείς ακόμη ιδρύουμε νέες σχολές Νομικής ή Ιατρικής, γιατί πρέπει να ικανοποιήσουμε πολλούς και να προσελκύσουμε ψηφοφόρους! Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο πως σαράντα οκτώ (48) κόμματα με κάτι απίθανους τίτλους και τρεις (3) κομματικοί σχηματισμοί(!) διεκδικούν την ψήφο μας στις επερχόμενες Ευρωπαϊκές και Εθνικές (;) εκλογές. Κι έχουν δίκιο αυτοί που λένε πως οι μισοί Έλληνες είναι υποψήφιοι και οι άλλοι μισοί ψηφοφόροι. Και όλα αυτά τα κόμματα «ψάχνουν» να βρουν υποψήφιους να συμπληρώσουν τα ψηφοδέλτιά τους. Μερικά από αυτά μάλιστα δυσκολεύονται να βρουν ενδιαφερόμενους και βάζουν ακόμη και αγγελίες στις εφημερίδες!

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, γιατί από αυτά τα ψηφοδέλτια καλούμαστε εμείς οι ψηφοφόροι να επιλέξουμε τους «εκλεκτούς» που θα μας εκπροσωπήσουν και θα αναβαθμίσουν τους όρους της καθημερινής μας ζωής τα επόμενα 4-5 χρόνια. Κι έχουν γεμίσει αυτά τα ψηφοδέλτια με ηθοποιούς, ποδοσφαιριστές, αθλητές, μικρο-δημοσιογράφους, με κάτι απίθανους τύπους που ευαγγελίζονται τη σωτηρία της χώρας μας και τη δική μας. Κι όπως είναι οι μέρες, η στάση πολλών θυμίζει τη στάση των Γραμματέων και των Φαρισαίων, που, όπως λέει ο Χριστός στον επίσημο έλεγχο της υποκρισίας τους που ασκεί, «γυρίζουν παντού, περιέρχονται τη θάλασσα και την ξηρά, για να κάνουν κανένα ειδωλολάτρη προσήλυτο Ιουδαίο. Κι όταν τα καταφέρουν τον εξωθούν στην κακία και την πώρωση και τον κάνουν δυο φορές χειρότερο από τους εαυτούς τους» (Κατά Ματθ. ΚΓ΄15: Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι περιάγετε την θάλασσαν και την ξηράν ποιήσαι ένα προσήλυτον* και όταν γένηται, ποιείτε αυτόν υιόν γεέννης διπλότερον υμών).

Τώρα μάλιστα τελευταία με την ευκαιρία ενός «νεόκοπου πολιτικού» του ΣΥΡΙΖΑ που δήλωσε πως «η πολιτική δεν είναι για τους ειδικούς» επιχειρείται η εισαγωγή και η εδραίωση μιας νέας αντίληψης, ότι όποιος «γουστάρει» μπορεί να ασχοληθεί με την πολιτική και να σώσει τη χώρα από τη δυστυχία της. Όλοι, δηλαδή, «κουτσοί στραβοί», κατά πως λέει ο λαός, «στον Άγιο Παντελεήμονα»! Γιατί πολλοί του ίδιου κόμματος έσπευσαν α υιοθετήσουν και να υποστηρίξουν αυτή την ανιστόρητη άποψη. Φαίνεται πως στόχος όλων είναι να υποβαθμιστεί τόσο πολύ η πολιτική, ώστε κανείς σοβαρός άνθρωπος να μην επιθυμεί να ασχοληθεί με αυτή. Όμως, η κοινωνία είναι ένα πλοίο. Και όταν το πλοίο κινδυνεύει, όπως σήμερα κινδυνεύει η χώρα μας από τις αλόγιστες πολιτικές, δεν θα το σώσει ο κάθε επιβάτης, αλλά ο «ειδικός», ο πλοίαρχος, ο καπετάνιος και το ειδικευμένο πλήρωμα.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Η πολιτική είναι «τέχνη» και κάνει λάθος όποιος δεν την θεωρεί τέτοια. Ο Πρωταγόρας θεωρούσε τον εαυτό του δάσκαλο της «πολιτικής τέχνης» και είχε ως σκοπό να κάνει τους νέους «αγαθούς πολίτας». Το ίδιο επιδίωκε και η σχολή του Ισοκράτη. Ο Σωκράτης πάλι παρατηρούσε πως «είναι μωρία να νομίζει κανείς πως σε ασήμαντες τέχνες χρειάζονται δάσκαλοι ικανοί, για να γίνει κανείς σπουδαίος τεχνίτης, αλλά το να άρχουν οι άνθρωποι, που είναι μέγιστο απ’ όλα, το κατορθώνουν αυτόματα, χωρίς δηλαδή διδασκαλία» (Ξενοφών, Απομνημονεύματα, Δ ΙΙ 2: εύηθες το οίεσθαι τας μεν ολίγου αξίας τέχνας μη γίγνεσθαι σπουδαίους άνευ διδασκάλων ικανών, το δε προεστάναι πόλεως, πάντων έργων μέγιστον ον, από ταυτομάτου παραγίγνεσθαι τοις ανθρώποις).

Αλήθεια, πού διδάχτηκαν την «πολιτική τέχνη» αυτοί που προτίθενται να μας κυβερνήσουν; Το ό τι κάποιος υπήρξε καλός(;) ηθοποιός ή δημοσιογράφος ή ποδοσφαιριστής κ.λπ. δεν σημαίνει πως μπορεί να γίνει και καλός πολιτικός. Ούτε πάλι τα παιδιά των πολιτικών γίνονται αυτόματα κατάλληλοι για την πολιτική. Είναι, εξάλλου, γνωστό πως τα παιδιά του Αθηναίου Περικλή δεν είχαν ιδέα από πολιτική κι ούτε νοιάζονταν γι’ αυτή, αλλά, όπως λέει ο Σωκράτης, «γυρίζαν εδώ κι εκεί σαν αλήτες» (Πρωταγ. 320.1: αλλά αυτοί περιιόντες νέμονται ως άφετοι). Κάτι παρόμοιο υπαινίσσεται ο δημοσιογράφος Δ. Μητρόπουλος, όταν λέει: «Ο Γερουλάνος ξεκίνησε να γίνει ιχθυοτρόφος, αλλά τον ψάρεψε ο Γιώργος Παπανδρέου και βρέθηκε στην πολιτική. Έτσι, ανέλαβε υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού μέσα σε γενική κατάπληξη» (Τα Νέα, 39-11-2009). Ας λάβουμε υπόψη, ακόμη, πως ο Γερμανός κοινωνιολόγος Ούλριχ Μπεκ λέει: «Δεν μπορώ να δω πώς οι πολιτικοί ή οι υπουργοί, που δεν είναι εκπαιδευμένοι να σκέφτονται κοινωνιολογικά, με όρους πολιτικής επιστήμης, θα μπορέσουν να κατανοήσουν τη νέα κατάσταση» και να λύσουν τα πολλαπλά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος (Η Καθημερινή, 22-11-2009).