Στη σύγχρονη Ιστορία της, η Ελλάς πορεύεται συστηματικώς μέσω οριακών και διχαστικών διλημματικών επιλογών.

Οριακών, στο χρονισμό τους, στην πολιτική και οικονομική τους σηματοδότηση, στην ακροβασία τους πάνω από το Κενό και την Καταστροφή! Διχαστικών, στο περιεχόμενό τους, όταν δεν γινόταν ευρέως κατανοητό το παρακμιακό στοιχείο των εκάστοτε διλημμάτων.

Ενίοτε, έγειρε προς τη μία πλευρά, επέζησε και προόδευσε. Άλλοτε, έγειρε προς την άλλη και συσσώρευσε συλλογικό δράμα, ανθρώπινες τραγωδίες, οικονομική καθυστέρηση, πολιτική υπανάπτυξη και πολιτισμική παρακμή δεκαετιών! Ζούμε αυτόν τον καιρό το κατεξοχήν παράδειγμα ανάλογης κατάστασης.

Η Ελλάς δεν ευρίσκεται απλά σε κρίση, αλλά σε παρακμή. Το διχαστικό δίλημμα «Μνημόνιο/Αντι-μνημόνιο» συνέτεινε προς τούτο, αλλά δεν είναι η απόλυτη αιτία του.

Οι ευθύνες για την παρακμή είναι οριζόντιες, βαρύτατες, και ουδείς στο πολιτικό και κοινωνικό φάσμα είναι άμοιρος αυτών. Θέση μας είναι ότι η πιστωτική κρίση που εκδηλώθηκε το 2008 ουδέποτε ήταν αυθεντικώς πρόβλημα οικονομικής κατάρρευσης. Το πολιτισμικό έλλειμμα οδήγησε στο οικονομικό κι όχι το αντίστροφο.

Η δολοφονία του μεταρρυθμιστή Καποδίστρια από τους κοτζαμπάσηδες δε σηματοδότησε πολιτικούς διχασμούς: απεκάλυψε, άλυτες έως σήμερα, δομικές συγκρούσεις αντιλήψεων σε σχέση με το ιδιωτικό έναντι του δημοσίου συμφέροντος!

Η Ελλάς δεν «έφτιαξε» νέο πολιτισμό, σε αναλογία/αντιστοιχία ή πρόοδο με τον πολιτικό και οικονομικό εκσυγχρονισμό της.
Τα κυριότερα εισαγόμενα προϊόντα, επί δεκαετίες τώρα, δεν ήταν το κρέας και τα είδη πολυτελείας: ήταν οι πολιτικές και ο πολιτισμός. Κι απέναντι στις πολιτικές επιδείξαμε ως χώρα μια απίστευτα δύσθυμη και βραδεία προσαρμογή· έναντι δε του πολιτισμού εκδηλώθηκε πλήρως ο διαχωρισμός ανάμεσα στις «δύο Ελλάδες».

Δείτε τομείς όπως η Παιδεία, το Περιβάλλον, η διαχείριση της ανασφάλειας και η καθημερινή πράξη στα δικαιώματα του πολίτη στις συναλλαγές του με το Κράτος...
Το «Μνημόνιο/Αντιμνημόνιο» ήταν η κορύφωση αυτής της παρακμιακής πορείας. Οι οικονομικές επιπτώσεις της γιγάντωσαν και αποκάλυψαν αυτό που υπέφωσκε: τη ριζοσπαστικοποίηση της ιδιοτέλειας και της συντήρησης. Δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος να επιχαίρει ο κ. Τσίπρας για την εκλογική του νίκη: το ότι ήταν αποτελεσματικότερος στον ψηφοφορικό εγκλωβισμό αυτής της ριζοσπαστικοποιημένης συντήρησης δεν είναι καθαυτό κατόρθωμα, προς Θεού!

Άλλωστε, θα διαπιστώνει πλέον καθημερινά ότι η παρακμή σαρώνει και την ευρύτερη Ευρώπη. Απλώς, αλλού το πρόσημο του λαϊκίστικου αντισυστημισμού που επαγγέλλεται είναι αντίθετο: Γαλλία, Δανία, Ολλανδία, Φινλανδία, Γερμανία, Αυστρία...

Αντίθετα, ο κ. Τσίπρας οφείλει έναντι της Ιστορίας να συντρίψει το παραπροϊόν της μικρο-παρα-πολιτικής που ωθεί κάποιους γύρω του στο να μη ντρέπονται να αναδείξουν νέους διχασμούς: «είσαι με τους δανειστές ή είσαι με τους Έλληνες»; Ντροπή και Ύβρις, ναρκισσισμός ανισόρροπων, μακαρθισμός της αριστεράς, αδυναμία σκέψης, επένδυση στο τίποτα! Δεν αναγνωρίζουμε σε Κανέναν το ελαφρυντικό στην άγνοια, επ’ ονόματι κάποιας δήθεν «αξιοπρέπειας» ή/και «υπερηφάνειας»!

Όποιος θέλει να είναι αξιοπρεπής και υπερήφανος οφείλει να γνωρίζει ότι η Ύβρις ακολουθείται πάντα από τη Νέμεση και την Κάθαρση!

Πορευόμαστε στο Χρόνο με άγνωστη πυξίδα. Καθότι το κενό είναι αντιστοίχως μεγάλο και στο χώρο της νυν Αντιπολίτευσης, υπό όλες τις εκδοχές της. Δεν έχουμε κατακτήσει, ως κοινωνία, ούτε μέτρα πρακτικού ορθολογισμού ούτε μέτρα Ηθικού ανάλογου του.

Απλώς κουβέντες, αόριστες και πλατιάζουσες, ημι-αγραμμάτων, στα ΜΜΕ. Και κυρίως διχαστικά επικίνδυνες!

Έναντι όλων αυτών, υπάρχουν δύο ερωτήματα: η παρακμή αντιμετωπίζεται με «λιγότερη» ή «περισσότερη» Ευρώπη, προς την ιδρυτική της Σύμβαση και Αρχές; Στα δε καθ’ Ημάς, ένα είναι το δίλημμα του μέλλοντος: βαλκανικός απομονωτισμός έναντι δημοκρατικού κοσμοπολιτισμού, σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον!

Οι δραχμιστές παράγουν ένα μοντέλο, που ενδεχομένως «ακούγεται» πρόσκαιρα φιλικό στα αυτιά εξουθενωμένων, ανήσυχων και πενήτων συμπολιτών μας. Η οικονομική επίπτωσή του είναι το ελάχιστο κακό που επικρέμαται: για φαντασθείτε τι θα συμβεί σε μια βαλκανική Ελλάδα, με κυρίαρχο δημόσιο λόγο επιπέδου Χαϊκάλη, Μακρή, Γιακουμάτου, Μιχελογιαννάκη και λοιπών...!

Το δίλημμα του μέλλοντος απαιτεί νέα πολιτική έκφραση, κομματική διάρθρωση και άλλης μορφής κοινωνιολογική ανάλυση. Ίσως, σε πρώτη φάση, να μοιάζει με αδέξια συγκόλληση ετερόκλητων οργανισμών και στοιχείων. Η σταδιακή ωρίμανση του προβληματισμού επί του μείζονος διακυβεύματος θα λειάνει ό,τι καταρχήν φαίνεται ασύμβατο.

Ίσως να απαιτηθεί θυσία γηραλέων «Ιφιγενειών», δηλαδή της κομματικής νομενκλατούρας της Μεταπολίτευσης. Τι να κάνουμε; Ας γίνει, ως τελευταία πράξη ευθύνης των έναντι του μέλλοντος της χώρας μας.

Κι ο Αλέξης Τσίπρας έναντι όλων αυτών; Είμαστε βέβαιοι ότι μετά τη συμπεριφορά των ΑΝΕΞ.ΕΛ. στο Νόμο για την Ιθαγένεια δε θα έχει πια διλήμματα! Έκανε τη βέβηλη παρασπονδία στις 26 Ιανουαρίου, γνωρίζει τη θέση του. Άλλωστε, κατά παράφραση του κ. Χαϊκάλη, «προοδευτικός γεννιέσαι, δε γίνεσαι»!
 
ΥΓ. Το άρθρο γράφτηκε την Πέμπτη. Ελπίζουμε ότι δε θα είναι η τελευταία δημοσίευση... γιατί αν ξημερωθούμε Δευτέρα στα Βαλκάνια, προφανώς δε θα υπάρχει χαρτί για να τυπωθεί το επόμενο φύλλο της εφημερίδας!