Πριν από τρία χρόνια περίπου, είχα γράψει ένα είδος «ευθυμογραφήματος» στο ημερολόγιό μου, εμπνεόμενος από τις προσωπικές μου παραστάσεις ενώπιον μιας -όποιας- Δημόσιας Υπηρεσίας. Ο δεσπόζων λόγος παρουσιάζει σήμερα δύο δήθεν εικόνες της πραγματικότητας: μιαν ουσιώδη αναβάθμιση των υπηρεσιών του Δημοσίου προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των πολιτών και μια σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα, αυτό που λέγεται «να είμαστε ένα φυσιολογικό Κράτος».

Επειδή ανήκω σ’ αυτούς που επιθυμούν βαθιά να είναι αληθές αυτό, για να μην τρελαίνομαι καθημερινώς, υπέβαλα τις ανωτέρω προδιαγραφές σε ένα «στρες τεστ»: βρήκα το ανωτέρω κείμενο και διερωτήθηκα εάν τα όσα περιγράφονται εκεί, ισχύουν ή όχι και σήμερα. Κι όχι μόνο στο Δημόσιο, αλλά και στους Ιδιωτικούς Φορείς συναλλαγής με το Δημόσιο, π.χ. τις Τράπεζες -τις κρατικοποιημένες και συστημικές λεγόμενες...

Έγραφα τότε λοιπόν: «... Παρασκευή και 13, Ιανουαρίου 2012. Μέρα τρομερή, μέρα της λήξης πληρωμής των τελών κυκλοφορίας, μέρα με πομπώδη υπουργική αυστηρότητα περί τού ότι “δε θα δοθεί άλλη παράταση…”. Μέρα οδύνης για το μικρο-μεσαίο νεο-έλληνα που πάλευε να μαζέψει τα 150 κάτι ευρώ που θα του έδιναν τη δυνατότητα να συντηρεί το “αμάξι” της καταξίωσής του.

Ήμουν κι εγώ εκεί, στην όποια ΔΟΥ της όμορφης πόλης μας, την τελευταία μέρα… Όχι γιατί χαρακτηρίζομαι από αναβλητικότητα, αλλά γιατί δεν πληρώθηκα εγκαίρως από το ασυνεπές Κράτος, του οποίου υποτίθεται ότι είμαι “λειτουργός”. Άλλωστε ανήκω στην κατηγορία των ηλιθίων που προσχωρούν στο κίνημα του “πληρώνω”, σε αντιπαράθεση με το προβεβλημένο αντίθετο. Μαζί με άλλους/-ες, ων ουκ έστι αριθμός, κατάλαβα ότι δεν έχω ελπίδα να εξέλθω της Κρίσης μ’ αυτό το πράμα που λέγεται Δημόσια Διοίκηση. Δεν είναι ότι οι άνθρωποι δε θέλουν, είναι, δυστυχέστατα, ότι δεν μπορούν. Τόσο απλά.

Σκηνή 1^η: Πείσθηκα απολύτως ότι ο νεο-έλλην φέρει αρχέγονα ακατάβλητα γονίδια προσαρμογής, κάλλους και επιστήμης: προκύπτει από την ικανότητά του να διαμορφώνει πολύπλοκα σπειροειδή σχήματα ουράς, σε περιορισμένο χώρο. Με κέφι και χιούμορ, οργάνωσε διατάξεις αναμονής, απολύτως συμβατές με την Ευκλείδιο παρατήρηση περί του λόγου της περιμέτρου/εμβαδόν του κύκλου!

Σκηνή 2^α: Πείσθηκα απολύτως ότι η έννοια μηχανοργάνωση και on-line σύνδεση... είναι απολύτως άχρηστες, όταν στην άκρη της αλυσίδας παραγωγής έργου ευρίσκεται Κύριος με αγκύλωση στο μεσαίο δάκτυλο της χειρός. Κύριος, ο οποίος με σοβαρότητα ανάλογη της αποστολής του, πληκτρολογεί με σέβας/φόβο προς το τέρας της πληροφορικής, αργά, πολύ αργά, πάρα πολύ αργά, γράμμα - γράμμα το όνομα και τον κωδικό του άθλιου αυτοκινητιστή, που θέλει να πληρώσει ή να θέσει “σε ακινησία” το εξ ίσου άθλιο όχημά του… Αφήστε το δέος μπροστά σ’ αυτό διαβολικό μηχάνημα που ονομάζεται “ποντίκι”…

Σκηνή 3^η: Η έννοια “ο υπάλληλος Ανδρέας”, π.χ., είναι άτρωτη! Ο “Ανδρέας” είμαστε όλοι μας: ψηλός, δασύτριχος, γνώστης αυστηρός των διαδικασιών, πιθανότατα παλαιο-ΠΑΣΟΚος, σε κάθε περίπτωση δημοκρατικός πολίτης, χιουμορίστας άσχετος, άνετος τόσο που να πιει το καφεδάκι του μέσα στο χαμό, να καπνίσει το τσιγαράκι του ανάμεσα σε πολλές ταμπέλες “απαγορεύεται το κάπνισμα” και να φάει τοστάκι μεγέθους ΟΑΚΑ… και να πει, “τούτο δε ματάγινε”… αναφερόμενος στο μπάχαλο της συρροής ιθαγενών… 

Σκηνή 4^η: Όταν μετά από ατελείωτες ώρες σπειροειδούς αναμονής έφτασε η πολυπόθητος ώρα της απευθείας συνομιλίας μου με τον “Ανδρέα”, προσήλθε τρομερός Ζητάς, ένστολος και ένοπλος, με το γκλοκ στο μηρό και το “γκαγκάν” γυαλί στο κούτελο, με στολάρα και άρβυλο: δεν υπήρξε πρόβλημα στο να προηγηθεί εμού του απλού πολίτη, πλην ταπεινού λειτουργού. Άνοιξε την πόρτα τού γκισέ, μπήκε μέσα και έκανε την προσωπική του δουλειά.

Όπως άλλωστε και μια σειρά από κυρίες, με μαλλί ξανθοειδές με ρίζα μαύρη, μιας και η κρίση έχει περιορίσει την προσέλευσή τους στις συνοικιακές κομμώτριες… κι αυτές ήξεραν τον “Ανδρέα”…

Σκηνή 5^η: Όταν ο “Ανδρέας” ολοκλήρωσε μετά βασάνων την πληκτρολόγηση ονόματος και κωδικού κι εκτύπωσε σοβαροφανές τιμολόγιο, μ’ έστειλε στον πάνω όροφο να πληρώσω -άλλη ουρά- κι ύστερα να ξανακατέβω πάλι στο διπλανό του γκισέ -άλλη ουρά-, όπου άλλος “Ανδρέας” ήλεγχε τα αποδεικτικά, συνέγραφε σε βιβλίο κωδικούς και έδιδε σε τρίτο “Ανδρέα” τα στοιχεία, ώστε να δοθούν σε τέταρτο “Ανδρέα” που παρέδιδε το “Σήμα”!!!...».

Βαρύ το «στρες τεστ»: 3 χρόνια μετά, αφού έχουμε κάνει το «σκ... μας παξιμάδι» κι αφού έχουμε εξευτελισθεί διεθνώς, οφείλω να πω προς τους ΟΛΟΥΣ όσοι διεκδικούν την ψήφο μας: «μιας και επί έτη μάς πρήξατε το συκώτι με τις διαπιστώσεις περί της κατάρρευσης των ελεγκτικών και φοροεισπρακτικών μηχανισμών, ω Υμείς διαπραγματευόμενοι, ευθέως ή κρυφίως, με υπερπόντιους ειδικούς και άλλα υψιπετή της σωτηρίας μας συστήματα, καταλαβαίνετε άραγε το μέγεθος του προβλήματός μας;

Καταλαβαίνετε ότι το εγκαθιδρυθέν σύστημα επί 40ετία, αδυνατεί να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών; Αν διατηρείτε τον όποιον «Ανδρέα», τι τον θέλετε τον κ. Ράιχενμπαχ και τους εμπειρογνώμονές του, Γάλλους, Γερμανούς κι Άγγλους; Για ποιες διαδικασίες εξορθολογισμού και βελτιστοποίησης μιλάτε; Δεν μπορούν απλώς όλοι αυτοί που αναδείξατε συνδικαλιστικά, ένθεν κακείθεν -άμωμοι παρθένες δεν υπάρχουν στο παίγνιο αυτό- για ιδιοτελείς κομματικούς σκοπούς, να ανταποκριθούν στις προκλήσεις.

Είναι θέμα «ΔΟΥ»; Όχι, βέβαια! Αυτό το ταπεινό παράδειγμα ισχύει με όλες τις αναλογίες κλίμακας, στο ΕΣΠΑ, τα Πανεπιστήμια, τα Δικαστήρια, τους λοιπούς «θεσμούς»… Μιλάτε για αξιολόγηση προσωπικού: καταλαβαίνετε ότι πρέπει τούτο το κατασκεύασμα να ξεθεμελιωθεί εκ βάθρων, ώστε να ελπίζουμε συλλογικώς σε κάτι;

Αλλά, τι λέω τώρα; Φεύγει όπου να ‘ναι ο «Ανδρέας» κι έρχεται ο «Μανώλης»… οπότε, σωθήκαμε! Δόξα τω Θεώ! Τούτο θα ‘ταν ευθυμογράφημα των ’60s, αν δεν ήταν πραγματικότητα των 2010s!