Παλεύω εδώ και χρόνια, από τούτη εδώ τη στήλη, αλλά και σε όλες τις παρεμβάσεις μου, να πω μια σκέψη: ότι η πνευματική δικτατορία του εγχώριου ανορθολογισμού σκοτώνει τούτη εδώ τη χώρα και το μέλλον των παιδιών μας στο λοιπό Κόσμο του ακραίου Ορθολογισμού.

Κι ότι δεν έχουμε μέλλον όταν όλα, απόψεις, αναλύσεις, τοποθετήσεις, διεκδικήσεις, προσδοκίες κ.ο.κ., θεωρούνται νοητικώς ισότιμα και νομιμοποιημένα αρκεί όποιος έχει πρόσβαση στα Μ.Μ.Ε. να τα προαγάγει, ακόμα κι όταν πιστεύει ότι 1+1 δεν κάνει 2.

Περαιτέρω δε, στην μπλογκόσφαιρα και το φεϊσμπουκικό σύμπαν, η νομιμοποίηση της «μπούρδας» δεν έχει πλέον ανάγκη ούτε καν τη διαμεσολάβηση της εξουσιαστικής ισχύος των Μ.Μ.Ε.: αρκούν «φίλοι» και followers, οπαδοί δηλαδή, ώστε να διαχέονται ατομικές ανασφάλειες (π.χ., έχω πυρετό, «άρα» πάσχω από Έμπολα), μύθοι (π.χ. βρέθηκαν νομίσματα στην Αμφίπολη, «άρα» είναι το μυστικό θησαυροφυλάκιο των Μακεδόνων), θεωρίες συνομωσίας (π.χ. λευκές γραμμές στον ουρανό, «άρα» μας ψεκάζουν οι εχθροί του Γένους) κ.ο.κ.. Άλλωστε η θεωρία του περιούσιου -πλην ανασφαλούς- λαού των «κληρονόμων» είναι ζηλευτή για το εύρος των απλουστευτικών νοητικών επεκτάσεών της!

Η φιλοσοφική αναζήτηση που ξεκίνησε από τη Γαλλία τού ‘60, με όλων των ειδών και τύπων, ευφυείς ή ηλίθιους, φιλοσοφούντες, ως απόπειρα αποδόμησης της καθεστηκυίας τάξης της καπιταλιστικής Δυτικής δημοκρατίας σε επίπεδο Αρχών, ιστορίας, σχέσεων, οργανώσεων, διεργασιών και επιστήμης, έχει βρει τον καταλληλότερο θώκο, τη ζεστή φωλιά της, σε δύο κοινωνικές οντότητες: τον ακαδημαϊκό χώρο των Ανατολικών Ακτών των ΗΠΑ και την Ελλάδα τού σήμερα.

Όσον εντυπωσιακό κι αν ακούγεται, και οι δύο χώροι φημίζονται για το συμπλεγματικό χαρακτήρα τους. Μόνο στα περίφημα Πανεπιστήμια της Μασαχουσέτης ή της Νέας Υόρκης και την Αθήνα συρρέουν πλήθη εμβριθή με ύφος περισπούδαστο για να ακούσουν σχετικιστές να τους λένε ότι εφ’ όσον από το μηδέν στο ένα υπάρχουν άπειροι αριθμοί, από το μηδέν στο δύο υπάρχουν δύο φορές άπειροι αριθμοί! Αυτή η θέση που θα επέφερε, υπό κανονικές συνθήκες, γέλωτα και απόρριψη φοιτητή στο πρώτο έτος των Μαθηματικών, θεωρείται, περιέργως, σοφία υπό τον τρέχοντα λόγο! Πού είναι το πρόβλημα: πρέπει επειγόντως να καταλάβουμε τι συνεπάγεται η επικράτηση της «αερολογίας» στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας!

Θα έλεγα, ως πρώτη προσέγγιση, δύο πράγματα:
- Σε συμβατικό/θεσμικό επίπεδο: η Ελλάδα διαθέτει περίπου 135.000 Νόμους -αφήστε τις επιμέρους διατάξεις, εγκυκλίους και αποφάσεις κάθε είδους- ώστε να «καλύψει» νομικά και διαδικαστικά τις «Δέκα Εντολές» του Δυτικού Πολιτισμού, και συνεχίζει συστηματικά να παράγει κι άλλους! Είναι προφανές, και στον πλέον δύστροπο, ότι δε μιλάμε για Νόμο, αλλά για νομικισμό, ότι δε μιλάμε για θεμελιώδη αίσθηση Δικαίου αλλά για «κάτι άλλο», προφανώς νομότυπο πλην ακατανόητο πέραν του σχετικισμού, που τελείται στις τεταγμένες δημόσιες αίθουσες της Τυφλής Θεάς.

Αυτό το εφεύρημα που ονομάζεται «νομικός πολιτισμός», ενίοτε σημαντικό κι άλλοτε εξοργιστικό κατά περίπτωση, υπέρκειται κι εξαρθρώνει αυτό που ονομάζεται, απλώς, Πολιτισμός.
- Σε πολιτικό επίπεδο: εδώ τα πράγματα είναι ακόμα πιο σύνθετα. Από τον Αριστοτέλη έως τις ημέρες μας, φιλόσοφοι, πολιτικοί επιστήμονες ή λογοτέχνες παρουσίασαν δεκάδες ορισμούς για την έννοια πολιτική. Όποιος κι αν ήταν αυτός, ενέπλεκε δύο κρίσιμες διαστάσεις ορθολογισμού: την επιλογή και την επιβολή, ο δε πολιτικός ετίθετο υπό αξιολόγηση ανάλογα με το πώς χειριζόταν, στάθμιζε και χρησιμοποιούσε τις διαστάσεις αυτές. Υπό καθεστώς δεσπόζοντος ανορθολογισμού, η πολιτική μοιάζει πλέον να είναι η διαχείριση της ανασφάλειας.

Η μακιαβελική δε διάσταση του φαινομένου, είναι ότι παράγει ηθελημένα την ανασφάλεια ώστε να εμφανίζεται εκ των υστέρων, στα μάτια του ψηφοφόρου, ως ο «καλός» διαχειριστής της.
Η ανασφάλεια κατέστη γνώρισμα των καιρών μας: πολιτική ανασφάλεια, υγειονομική ανασφάλεια, περιβαλλοντική ανασφάλεια, δικαστική ανασφάλεια, οικονομική ανασφάλεια... Όποιος πλασάρει στους ανασφαλείς σιγουριά ή κάποιο ευφάνταστο όσον και ανυπόστατο μοντέλο περί αυτήν, «δικαιώνεται» εν τέλει. Το ανέντιμο της ιστορίας αυτής είναι ότι δεν αποκρούει την ανασφάλεια ως ανορθολογική -και δεν καλεί τον ανασφαλή να συνέλθει με τη λογική, αλλά αντίθετα πασχίζει να δηλώσει πόσο πολύ την καταλαβαίνει και τη συμμερίζεται!

Για να το κάνω απλό το πράγμα, ρωτώ τον αναγνώστη: θα πήγαινες, άνθρωπε μου, σε υποχόνδριο γιατρό όταν σε πονάει η κοιλιά σου; Ή θα πήγαινες σε αυστηρό γιατρό, ψύχραιμο, που θα διέτασσε δύσκολες εξετάσεις και αλλαγή τρόπου ζωής; Ως συναλλασσόμενος καταναλωτής ή επιχειρηματίας, θα πήγαινες σε οικο-χόνδριο, όπως θα έλεγε ο Ν. Μάργαρης, που θα διαλαλούσε τα μειονεκτήματα του καταναλωτισμού σου ή θα συνέχιζες το ρου της ζωής σου; Γιατί κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις; Γιατρό θέλεις ή απλώς έναν ώμο να κλάψεις;

Μοντέλο ζωής και προοπτικής θέλεις ή προαγωγό αποενοχοποίησης;
Επειδή όμως και τα παραπάνω ερωτήματα μπορεί να ξενίζουν, ας κάνουμε ένα «πείραμα»: θα μπορούσε το κλασσικό εμβατήριο που αποδίδεται στην πλέον συντηρητική εκδοχή του πολιτικού βίου της χώρας, να γίνει παιάνας του λόγου της νέας σύνθεσης του αντι-μνημονιακού μετώπου; Υποθέτω ότι μόνον ανατριχίλα, σε αρκετούς, θα δημιουργούσε το ερώτημα αυτό! Όταν όμως η αμφισημία των λέξεων/εννοιών έχει γίνει πανηγύρι στο δημόσιο πολιτικό λόγο, γιατί να μην μπορεί να διαβαστεί ως εξής το γνωστότερο των εμβατηρίων;

«Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν // (σ.σ. π.χ. των μερκελιστών)
σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά // (σ.σ. π.χ. ανεργία, κόκκινα δάνεια, μετανάστευση)
με κανόνια τις πόλεις χαλάσαν, μας ανάψαν φωτιές στα χωριά // (σ.σ. π.χ. Νάουσα, αγροτικά δάνεια)
μα οι εχθροί μας τώρα σκορπίσαν και ξανάρθε για μας λευτεριά» (σ.σ. π.χ. οι δημοσκοπήσεις) κ.ο.κ..
Ο «Καμμένος» δε θα έχει κανένα πρόβλημα με αυτό!

Όμως, να δω το «Στρατούλη» να το τραγουδά κι ας... «τρελλαθώ»... Άλλωστε εκεί οδηγεί η νοσηρή αμφισημία των εννοιών!