Ρώτησα φίλους, αρκετούς και πολύπειρους, τι σημαίνει γι’ αυτούς η αριθμοσειρά του τίτλου. Πέραν της έκπληξής τους, παρέλαβα διάφορες ευφάνταστες εκδοχές, δύο ήσαν οι συνηθέστερες: «αριθμός πιστωτικής κάρτας» ή «ροζ τηλέφωνο».

Όσο λάθος κι αν είναι και οι δύο, ουδείς αντελήφθη πόσο κοντά στη συμβολική πραγματικότητα είναι! Καθότι οι αριθμοί αυτοί είναι η επίσημη, κρατική στατιστική αποτίμηση της πολιτικής για την Ανώτατη Παιδεία, στη χώρα μας, τα χρόνια του ζορίσματος. Ας τους δούμε, έναν προς έναν κι ας δούμε, στο τέλος, το τι σημαίνουν εν συνόλω!

- 95 (%)... μείωση! Πρόκειται για τη μείωση της δαπάνης για την πρόσληψη εκτάκτων διδασκόντων στα ελληνικά πανεπιστήμια. Υποθέτω ότι καθένας με στοιχειώδη εμπειρία ως προς τη στελέχωση ενός οργανισμού αντιλαμβάνεται το τι σημαίνει αυτό ως γεγονός...

- 50 (%)... μείωση! Πρόκειται για τη μείωση της δαπάνης για τα λειτουργικά έξοδα των ΑΕΙ: από τη λειτουργία των βιβλιοθηκών και τις συνδρομές σε επιστημονικά περιοδικά και τις προσκλήσεις ομιλητών, έως τη θέρμανση...

- 70 (%)... αύξηση! Πρόκειται για την αύξηση της δαπάνης φοιτητικής μέριμνας, δηλαδή σίτιση και στέγαση έως συγγράμματα (αυτά που περίπου ουδείς διαβάζει...)

- 47 (%)... μείωση! Πρόκειται για τη συνολική μείωση του προϋπολογισμού των ελληνικών ΑΕΙ...
- 32 (%)... μείωση! Πρόκειται για τη συνολική μείωση του προϋπολογισμού του Υπουργείου Παιδείας...

Η σκληρή ανάγνωση των ανωτέρω αριθμών επιδέχεται μιας ανάγνωσης: υπεράριθμοι φοιτητές σιτίζονται επαρκώς σε κρύα και βρόμικα ιδρύματα, χωρίς διδάσκοντες, χωρίς βιβλιοθήκες και επιστημονικά περιοδικά. Περαιτέρω, η χρηματοδοτική πενία έχει πλήξει, κατά προτεραιότητα, τη στρατηγική -για την κοινωνία και οικονομία- βαθμίδα της Εκπαίδευσης, δηλαδή την τριτοβάθμια, λόγω της αρνητικής διακριτικής μεταχείρισής της σε σχέση με τις λοιπές βαθμίδες και τις άλλες υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας.

Λέει, εν συνόλω, ότι η Ελληνική Πολιτεία έχει αρρήτως εγκαταλείψει την Ανωτάτη Παιδεία ως στρατηγικό στόχο.

Υποκρύπτεται πίσω από τον κωδικό αυτό η εύκολη διάδοση αρνητικών στερεοτύπων, με πολιτικο-δημοσιογραφική διαμεσολάβηση, περί την κακή ποιότητα των ελληνικών πανεπιστημίων συλλήβδην (θυμηθείτε το χυδαίο ρητό «κάθε πόλη κι ΑΕΙ, κάθε χωριό και ΤΕΙ»), αλλιώς μια αδυσώπητη αλήθεια: εκεί που όλος ο Πλανήτης υποστηρίζει ότι η επένδυση στην Παιδεία και την Έρευνα είναι η μόνη οδός ή διέξοδος για την ανθρώπινη ανάπτυξη, η Ελληνική Πολιτεία (πολιτικοί, κόμματα, οικογένειες και πολίτες) προσβλέπουν σε μια διαδικασία παραγωγής πτυχιούχων, δηλαδή «χαρτο-φόρων» νέων, χωρίς ουσιώδες μέλλον.

Παιδοφιλία και μετεγγραφές είναι τα δύο πρωτοσέλιδα ζητούμενα της πρόσφατης καθημερινότητας έναντι της καθημαγμένης Παιδείας. Ό,τι πρέπει για την ανήσυχη ελληνική οικογένεια.

Αν κανείς το καλοσκεφθεί, άλληλες μορφές επί των αυτών αξιών των νέων. Το ζητούμενο της φιλο-παιδείας αίρεται ενώπιον του σκανδαλισμού. Όταν ως χρήστης της νεο-ελληνικής δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τη διαφορά μεταξύ της ζωο-φιλίας και φιλο-ζωίας, όλα γίνονται πολύ εύκολα!

Έχω κατ’ επανάληψη γράψει, γενόμενος ίσως βαρετός στον αναγνώστη, ότι ένα από τα εγκλήματα της Μεταπολίτευσης ήταν η επίμονη συσκότιση της διαφοράς μεταξύ ακαδημαϊκής πολιτικής και της κοινωνικής πολιτικής. Ο ανωτέρω κωδικός είναι η πλέον καθαρή έκφραση του δράματος της εκπαίδευσης.

Το Υπουργείο Παιδείας, ως και των Θρησκευμάτων άλλωστε, αντιλαμβάνεται το ρόλο του ως μια μορφή Εκκλησίας που παρέχει συσσίτια και διευκολύνσεις σε αναξιοπαθούντες.

Αυτό είναι μέγιστη Ύβρις προς το Νέο άνθρωπο, που αναζητά προκλήσεις, που επιδιώκει χωρίς ίσως να μπορεί να το εκφράσει πεδίο ανάσας και προσωπικής του προσπάθειας και παραγωγής.

Πώς να το φωνάξω; Δε θέλουμε παστίτσιο και γιουβαρλάκια, θέλουμε βιβλία και κιμωλίες! Δε θέλουμε λύπηση, θέλουμε γνώση! Ακούει κανείς;!