Την τελευταία εβδομάδα, όλοι καταφτάνουμε αγουροξυπνημένοι και μαχμουρλήδες στο σχολείο. Κι όχι μόνο εμείς: βγαίνω στο δρόμο και τρέμω μη δε με δει ο οδηγός του λεωφορείου. Παρακαλώ το παιδί στη λαϊκή να αφήσει τη συζήτηση με το διπλανό πάγκο και να μου ζυγίσει τα κολοκυθάκια. Βάζω τις φωνές στην πωλήτρια να μου φέρει το μπλουζάκι σε άλλο χρώμα στο δοκιμαστήριο, αλλά εκείνη απτόητη σχολιάζει τις εξελίξεις της προηγούμενης βραδιάς με τη συνάδελφό της στο ταμείο. Τυχερή η πελάτισσα που και τη γνώμη της εκφέρει, και λάθος ρέστα εισπράττει προς όφελός της: το μπλουζάκι από μένα στην κυρία!

Είναι στρογγυλή, κυλά κι ως γνωστόν του κύκλου τα γυρίσματα ανεβοκατεβαίνουν. Μαζί με τα μηχανάκια των ντιλιβεράδων στο στενό. Λες και περιπολεί ένας αόρατος στρατός από μηχανές είναι τα βράδια: μία σπέσιαλ στον τέταρτο, μία καρμπονάρα, τρεις μπύρες και μια σεφ στον έκτο, δυο σνίτσελ και δυο κόκα κόλες στον πέμπτο, και βάλε και καμμιά χαρτοπετσετούλα! Πού να πεταχτούμε τώρα ως την ΕΒΓΑ! Στο μπαλκόνι είμαστε όλοι, εννοείται! Με την τηλεόραση και τα φυτά, βέβαια! Ναι, και τα παιδιά εδώ κι η πεθερά μου, να δούμε την Εθνική…

Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στις ανοησίες που διαβάζω. Μια απροσδιόριστη ανησυχία δονεί την ατμόσφαιρα. Στη Νέα Σμύρνη δεν κυκλοφορούν πολλοί με σορτσάκι και παντόφλα στα πέριξ. Είναι πιο αστικό προάστιο. Ξαφνικά όμως ακούγονται ουρλιαχτά μέσα στη νύχτα. «Έπεσε ο Σαμαράς;», αναρωτιέμαι. Επρόκειτο απλώς για το τέρμα της ισοφάρισης. Που όμως έμεινε ένα όνειρο, γιατί τι το θέλεις: Πώς να κερδίσεις μια χώρα που έχει στο όνομά της το Μητσοτακέικο;

Ελπίσαμε όμως. Ότι παρά το Στουρνάρα και τον Τόμσεν, θα κερδίσουμε. Θα μπούμε στους οχτώ. Του κόσμου. Θα ξεχωρίσουμε, θα μας θαυμάσουν, θα κλοτσήσουμε στο δίχτυ όλη την γκαντεμιά και τη μιζέρια των τελευταίων πέντε χρόνων. Λεφτά δεν υπάρχουν, μαγκιά αντιθέτως περισσεύει πολλή. Είναι το DNA της φυλής: Πίτσα, μπύρα, καναπές, «δώσε παιχταρά μου», «τι σφυράς, ρε μαλάκα, πουλημένε;», ενθουσιασμός και ξεφάντωμα, Ομόνοια με το φιατάκι της γκόμενας, ανδροπαρέα μέσα, απολυμένοι όλοι, με δανεικό όχημα ξεκινούν να βουτήξουν στο σιντριβάνι της ιστορικής πλατείας, αφού οι παραλίες της Αττικής γίνονται ακριβοθώρητες με την είσοδο που έχουν και την τιμή της βενζίνης!

Αλλά κι όταν χάσαμε από την Κόστα Ρίκα, δεν το βάλαμε κάτω. Ο διαιτητής μάλλον μάς βοήθησε, η ομάδα τα έδωσε όλα, το χαμένο μας, το ποδοπατημένο μας φιλότιμο, αναστήθηκε και περιμένει ταριχευμένο στο αρχαιολογικό μουσείο να γυρίσουν τα μάρμαρα του Παρθενώνα, να πεθάνει η Μέρκελ, να αναστηθεί ο Κολοκοτρώνης, να γίνει το χάνι της Γραβιάς Αστέρας της Βουλιαγμένης και να εισρεύσουν τουρίστες για τη λευκή εβδομάδα.

Δεν είναι τυχαίο που φέτος οι αγώνες μεταδίδονται τόσο αργά. Λίγο πριν ξυπνήσουν τα όνειρα, κάθε που αλλάζουμε πλευρό. Λυπημένη Δευτέρα, Ελένη Ροδά, χαμένες ευκαιρίες και νύχτες χωρίς σεξ, μόνο με ιδρώτα, γιατί δεν έφτασαν τα χρήματα να συντηρήσουμε τον κλιματισμό. Κομμένα τα δώρα των διακοπών, κομμένα τα διακοποδάνεια, πού στίφη βαμμένα γαλανόλευκα στο πρόσωπο που εκδράμουν για εξωτικές παραλίες, όπου καλλίγραμμες Βραζιλιάνες με μονοκίνι χορεύουν σάμπα στο βασικό μας ένστικτο. Τέλος ο τυχοδιωκτισμός. Μικροαστισμός και πάσης Ελλάδος! Εδώ στα σίγουρα: με μπατιρομαγειρική και κοντομάνικο. Με σχέδια να γεμίσουμε προμήθειες το αυτοκίνητο και να πληρώσουμε τη ΔΕΗ, για να κάνουμε ένα μήνα διακοπές στο χωριό. Και πώς να τρέχεις από τη Δημητσάνα στη θάλασσα, πώς να πληρώνεις βενζίνη τρία τέταρτα δρόμο κάθε μέρα; Μπάνιο μόνο Σαββατοκύριακο. Σαν τον παλιό καλό καιρό. Σαν τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Ορέστης Μακρής στη θεία από το Σικάγο, με την οικογένεια και το τόπι…

Ε, πειρατή, το τόπι! Μια κλοτσιά! Όλα είναι θέμα μιας απόφασης. Η ίδια μας η ζωή κι η ευτυχία μας! Μόνο που δεν το αποφασίζουμε. Μένουμε μετέωροι με το τηλεχειριστήριο στο χέρι, ελπίζοντας σε ένα θαύμα!
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.