Όπως και στο παρελθόν, παρέλαβα σχόλια για την άποψή μου περί της κολοσσιαίας ιστορικής σημασίας της Απόβασης της Νορμανδίας στον επικαθορισμό της σύγχρονης δημοκρατικής Ευρώπης.

Των επιτυχιών, των αποτυχιών και των εκκρεμούντων διακυβευμάτων της. Ένα κομβικό ερώτημα που ανέκαθεν εκκρεμεί στην αναζήτηση της τροχιάς των ιστορικών γεγονότων κλίμακας, είναι το ειδικό βάρος των μικρο-επεισοδίων αυτής ακριβώς της ιστορίας: «τι θα είχε συμβεί στο “μεγάλο” εάν το “μικρό” είχε πάει αλλιώς…»!

Όμως εκεί ακριβώς είναι που η στάση, συμπεριφορά και θυσία του Ατόμου, μεγαλουργεί ή αντιθέτως ευτελίζεται! Ένας Εφιάλτης καθόρισε τη μοίρα των 300 στις Θερμοπύλες: αμφότεροι έγιναν ιστορικά αρχέτυπα μιας παλινδρομούσας πορείας που βάδισε προς την εδραίωση ενός παγκόσμιου πολιτισμού!
Στην εποποιία της επίθεσης κατά του Άξονα και του Ναζισμού στη Νορμανδία, υπάρχουν πλείστα τέτοια επεισόδια του ρόλου του Ατόμου έναντι της Ιστορίας: κορυφαίο είναι η θυσία των Rangers του 2ου Τάγματος που επιτέθηκαν στις πυροβολαρχίες των υψωμάτων τής Pointe du Hoc. Η κατάληψη των υψωμάτων αυτών ήταν κομβικής σημασίας καθότι εξουσίαζαν τις δύο κύριες ακτές απόβασης, την Omaha και τη Utah.

Από τα δέκα αποβατικά, τα δύο σκάφη εφοδιασμού και τα τέσσερα τεθωρακισμένα υποστήριξης, αρκετά βυθίστηκαν πριν φτάσουν καν στους πρόποδες, στην ακτή, των υψωμάτων. Οι διασωθέντες αναρριχήθηκαν χρησιμοποιώντας δανεικές σκάλες της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας του Λονδίνου, οι οποίες δεν έφθαναν σε ύψος… και χρειάσθηκε να ρίξουν επιπλέον σχοινιά ώστε οι αναρριχητές να βρεθούν εκτεθειμένοι μπροστά στα πολυβόλα των αμυνόμενων Γερμανών… και να διαπιστώσουν οι επιζώντες ότι τα πυροβόλα είχαν μεταφερθεί σε άλλες θέσεις!

Κατέλαβαν τις θέσεις, εξουδετέρωσαν τα μεταφερθέντα πυροβόλα, αντιστάθηκαν επί δύο ημέρες στην αντεπίθεση των Γερμανών, μέχρις ότου ανακουφίσθηκαν από τις λοιπές προελαύνουσες δυνάμεις. Η επίθεση αυτή είχε έναν απολογισμό: από τους 225 και πλέον Rangers, απέμειναν λιγότεροι από 90.
Η αιματηρή θυσία τους είχε επιπτώσεις: τα λοιπά τάγματα των Rangers, μεταξύ των οποίων και το 5ο, με διοικητή το γιο τού Th. Roosevelt, όπως έγραψα στο προηγούμενο άρθρο, αποβιβάσθηκαν στην Omaha και άνοιξαν το δρόμο και εκεί.

Ερώτημα, εκκρεμές και ίσως αναπάντητο: σκοτώθηκαν εν τέλει για το τίποτα όλα αυτά παιδιά, εργατόπαιδα, αγροτόπαιδα, φοιτητές, αλλά και καθηγητές τους, μετανάστες και αστοί; Πώς απαντάται το ερώτημα μπροστά σε ένα λευκό σταυρό;
Ερώτημα διηνεκές; Τι λες, πολίτη της Λέσβου, μπροστά στο Μπιζάνι και το Σκρα, όταν ορφάνεψε το νησί σου; Η Μεραρχία του Αρχιπελάγους ήταν το ανάλογο της Pointe du Hoc!

Τι λες, επισκέπτη του μεγαλύτερου Πανεπιστημίου των Παρισίων, όταν μπαίνοντας στο κεντρικό κτήριό του, βλέπεις τη μαρμάρινη πλάκα με τα εκατοντάδες ονόματα φοιτητών και καθηγητών τους που έπεσαν αγωνιζόμενοι κατά του Ναζισμού; Τι λες, ταξιδιώτη, όταν σε κάθε σιδηροδρομικό σταθμό της Γαλλίας, π.χ., βλέπεις τα ονόματα των σιδηροδρομικών υπαλλήλων που μετέχοντες της Αντίστασης, εξέτρεπαν τις μετακινήσεις των στρατευμάτων κατοχής;

Πολλές οι απόψεις, αναμφίβολα! Μία ίσως να σηματοδοτεί το σύγχρονο ξεκούραστο προβληματισμό μας: οι Αμερικανοί Rangers, το ανάλογο του δικού μας Ιερού Λόχου και των Βρετανών κομάντος και SAS, προέρχονται από τους δασοφύλακες των εθνικών δρυμών.

Ίσως έτσι, μέσα στη σημερινή άπλα και ξάπλα, να καταλάβουμε καλύτερα τι σημαίνει η εμπλοκή με ζητήματα πολύ ευρύτερα από την αναδάσωση και τη λαθροθηρία, αλλά με την προστασία ενός συστήματος αξιών ζωής!
Η Ηθική απέναντι στη Μοίρα: το στοίχημα της ζωής μας!