Με τα σκυλιά δεν είχα καλές σχέσεις. Ένα παιδικό τραύμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ήταν η αιτία που για πάνω από 30 χρόνια δεν έτρεφα καμμιά συμπάθεια, ή, για να το πω καλύτερα, φοβόμουν άλλοτε λίγο και άλλοτε πολύ όσα σκυλιά τύχαιναν στο δρόμο μου. Αν και μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι όπου πάντα υπήρχαν οικόσιτα ζώα, κότες, κουνέλια, πρόβατα, κατσίκες, αγελάδες, γαϊδούρια, ούτε οι γονείς μου ούτε και εγώ είχαμε πάρε - δώσε με σκυλιά. Ώσπου συνέβη και μια αξέχαστη συνάντηση: ήταν ένα καλοκαιρινό πρωινό, γύρω στα 1980, όταν εγώ και δυο φίλοι μου, καβάλα στα γαϊδουράκια μας, πηγαίναμε σ’ ένα κοντινό στο χωριό κτήμα.

Ξαφνικά μας επιτέθηκε μια αγέλη σκυλιών. Από τη μάχη βγήκαμε ηττημένοι και τραυματισμένοι. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, βλέπω χαμηλά στο πόδι μου τα σημάδια που άφησαν τα ράμματα από τις δαγκωματιές.

Αυτό ήταν. Ο φόβος και η αντιπάθεια φώλιασαν μέσα μου. Και επειδή τα σκυλιά νιώθουν το φόβο, εγώ έπεφτα συνεχώς θύμα, και εισέπραττα γαβγίσματα και κυνηγητά ακόμα και από τα πιο μικρόσωμα. Στη ζωή, όμως, ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ.

Τα παιδιά μου συχνά μιλούσαν για ένα καλοκάγαθο αδέσποτο, με το όνομα «Μπισκοτάκι», που σύχναζε στην αυλή του Δημοτικού Σχολείου και έπαιζε με τα σχολιαρούδια με μεγάλη άνεση και ζεστασιά. Πολλοί φίλοι μού έλεγαν για τα σκυλιά που έχουν στα σπίτια τους. Και η Μαρία, μια μέρα που πήγα να πάρω τροφή για τα καναρίνια, έδειξε στη Σοφία ένα πανέμορφο σκυλάκι που αναζητούσε ιδιοκτήτη.

Χωρίς να το πολυκαταλάβω, «σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος», βρέθηκα να αγοράζω σπιτάκι, λουρί, αλυσίδα, πιάτα, σαμπουάν, χτένα, για να υποδεχτούμε τη «Λίντα» στο σπίτι μας. «Λίντα» ονομάσαμε αυτή την υπέροχη σκυλίτσα, τη λευκή με τα καφέ αυτιά, τις καφέ πιτσιλιές και τα στραβά μπροστινά ποδαράκια. Πώς προέκυψε το όνομα; Κάναμε οικογενειακό συμβούλιο, έπεφταν διάφορες προτάσεις, μέχρι που ακούσαμε στην τηλεόραση, σε μια εκπομπή για τη Μαίρη Λίντα, ότι το καλλιτεχνικό της όνομα το πήρε από την ισπανική λέξη «λίντα», που σημαίνει όμορφη. Τα βαφτίσια έγιναν και το Λιντάκι σε λίγο καιρό άκουγε στο όνομά της.

Έχει περάσει ακριβώς ένας χρόνος από εκείνο το πικρό πρωινό, όταν ένας αλητήριος παρανοϊκός, ένας κτηνάνθρωπος γέμισε φόλες τη γειτονιά δολοφονώντας πέντε σκυλιά, ανάμεσά τους και το Λιντάκι.

Η Σοφία και ο Στέλιος ξέρουν ότι κάποιοι έκλεψαν το σκυλάκι τους, επειδή ήταν καλό και όμορφο και τώρα ζει κάπου μακριά μας. Εγώ και Ανθή δεν έχουμε λόγια να ευχαριστήσουμε αυτό το αξιαγάπητο ζωάκι, που στην τόσο σύντομη ζωή του, πρόλαβε με τη γλυκιά μουσουδίτσα του να μας χαϊδέψει με απίστευτη τρυφερότητα, να κινητοποιήσει άγνωστες και κρυφές σωματικές και ψυχικές δυνάμεις, να σκορπίσει ατέλειωτη αγάπη.

Στο καναπεδάκι της τώρα κοιμάται η «Μπουκιά», αλλά συχνά - πυκνά μάς ξεφεύγει, και τη φωνάζουμε «Λίντα».