25η Μαρτίου: εορτασμός του Ευαγγελισμού, της Επανάστασης του ’21 και του εθίμου του μπακαλιάρου-σκορδαλιά. Όλα φωτισμένα καταλλήλως με τις αγχώδεις, πλέον, επετειακές πλην ηδείες τελετουργικές αποχρώσεις των 60χρονων της αρχικής Ευρωπαϊκής Συνθήκης αλλά και της Ημέρας της Γης. Αναγκαστικά, η 25^η Μαρτίου αποτελεί ετήσιο «μνημόσημο» στο συλλογικό μας βίο.

Όλα έγιναν όπως πρέπει κι όπως ανεμένοντο: οι ελληνόπαιδες παρέλασαν ανά την Επικράτεια παρά το εθνικό μηριαίο σύγκαμα που εμποδίζει τη στρωτή βάδιση -δε θέλω να βλέπω άλλη ερμηνεία για το ιδιαίτερο αυτό θέαμα που μιμείται την αναγκαστική διέλευση των γερόντων τιμημένων αναπήρων πολέμου· οι εναλλακτικοί Υπουργοί μας παρέστησαν με βροντερές εθνικο-λυρικές δηλώσεις παρά την αντίθεσή τους στις παρελάσεις· «λαοθάλασσες» πλημύρισαν τις κεντρικές οδούς και πλατείες, πιστές στο μόνο θεσμό που εμπιστεύονται, το Στρατό, στη δημοκρατική μας χώρα· κι όλοι έτρεξαν στο γιορτινό τραπέζι με τον ξαρμυρισμένο μπακαλιάρο, η τιμή του οποίου στην εποχή της κρίσης είναι όντως αρμυρός, αλλά τι να κάνουμε, το έθιμο πρωτεύει· όπως επιβάλλεται επήλθε και η τηλεοπτική προβολή του Παπαφλέσσα-Παπαμιχαήλ και της Μαντώς-Καρέζη, όχι λόγω της κινηματογραφικής πιστότητας στην ιστορία όσον κυρίως λόγω της εθνικής μυθοπλασίας τους, αναμένοντας το μακροβούτι του Πρέκα στη φλεγόμενη Μεσόγειο, τον ερχόμενο Οκτώβριο.

Εφέτος όμως, αν και όλα τα ανωτέρω ισχύουν κατά λέξει, είχαμε κάποιες αξιοσημείωτες διαφοροποιήσεις που δεν επιτρέπεται να μας διαφεύγουν καθώς βαδίζουμε υπερηφάνως προς τον Εθνικό στόχο του 2021, διαπραγματευόμενοι. Πρώτη και κύρια, η ανάσυρση του ιστορικού αρχείου της ΕΡΤ και η ανάδειξη της σημασίας του: ο «τιμητικός εκφωνητής» -όπως ανέγραφε το «σουπερ» στην ταπεινή οθόνη μας, μας ενημέρωσε για τα στρατιωτικά τμήματα που παρήλαυναν ενώπιον του Υπουργού Εθνικής Αμύνης, κ. Ευάγγελου Αβέρωφ!!! Ο δε συντονισμός εικόνας-πραγματικότητας με την τιμητική εκφώνηση απετέλεσε ένα διαχρονικό άλμα προς τα πίσω, ένα μείγμα από το καριοφίλι και το γκρα στους «υπερσύγχρονους πυραύλους ΧΩΚ», τους οποίους παρεμπιπτόντως αποσύρει η Αεροπορία λόγω παλαιότητας.

Η έμμεση αυτή απόδειξη της αξίας του ιστορικού αρχείου υποκλίνεται ενώπιον της ρηξικέλευθης απόφασης του σωματείου ΠΟΣΠΕΡΤ που την παραμονή ανέδειξε το θέμα των μετρήσεων τηλεθέασης, μη δεχόμενο την περιορισμένη ελκυστικότητα του εν λόγω «αρχείου» και εγείροντας την προτροπή να αναλάβει «το Κράτος» τις σχετικές μετρήσεις: πέραν της καινοτόμου παραγωγικής ευκαιρίας να προσληφθούν κατάλληλοι καταμετρητές του zapping, ανοίγει η προοπτική για ευρωπαϊκές υπερ-παραγωγές με την κα Μπόκοτα, λόγω ιστορικότητας… δυστυχώς η Κ. Σακάκου απεβίωσε προσφάτως…

Γονυκλινής ενώπιον του βάρους τόσης «ιστορικότητας», δυσκολεύομαι να καταλάβω τις τρέχουσες αρχές της σημερινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής Άμυνας. Αρχές που διατυπώθηκαν από τον κ. ΥΠΕΘΑ στο προαύλιο του Αμερικανικού Πενταγώνου, την παραμονή της εθνικής επετείου· αδρά, η θέση μας είναι «ο Ομπάμα, ως άτομο-Πρόεδρος, μας βοήθησε, αλλά οι συνεργάτες του ήταν προσανατολισμένοι στην υπηρέτηση της εθνοκτόνου παγκοσμιοποιήσεως· ευτυχώς, ο Τραμπ και οι συνεργάτες του είναι υπέρ του Έθνους-Κράτους». Υποθέτω ότι έτσι εξηγείται «η παρέλαση ενώπιον του Ε. Αβέρωφ», η επαναφορά της «ιστορικής» εκπομπής της ΥΕΝΕΔ «Με Αρετή και Τόλμη» με εντολή του Πρωθυπουργού όπως εγράφη, και η Ατλαντική επιλογή στην ιστορική συγκυρία της αντι-ευρωπαϊκής πολιτικής των ΗΠΑ και της στροφής τους στον απομονωτισμό. Αλλά και το συνεχές σκάλωμα στην «ιστορικότητα», μιας χθες ακόμα το αυτόματο μήνυμα αναγγελίας της ώρας στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ παρέμενε στη χειμερινή ώρα… Ίσως απαιτείται ειδικό στέλεχος με αποστολή την αλλαγή της κασέτας…

Το πρόβλημα με την πορεία μας στην καθημερινή «ιστορικότητα» είναι ότι δεν έχουμε ούτε πυξίδα ούτε ταυτότητα. Αριστεροί δεν είμαστε, αυτό είναι πλέον αυταπόδεικτο. Είμαστε όμως Δεξιοί; Είμαστε τόσο όση η απόσταση που χωρίζει τον ευπατρίδη Αβέρωφ από το «λαϊκό» Καμμένο. Είμαστε κάτι άλλο, είμαστε αυτό το δημόσιο θέαμα κάθε επετειακής λογοπλασίας, με λιλιά και σύγκαμα…

Και του χρόνου!